Τους δράκους μου θα πέψω, να σου βρούνε,
το μαύρο πετεινό κι ευθύς να ρθούνε.

Τα κούρταλα χτυπά κ’ οι δράκοι φτάνουν,
δεξιά ζερβά στη μέση τήνε βάνουν.
Την ώρα αυτή τι μεγαλείον είδα,
ο ήλιος σα να πρόβαλε στην Ίδα.

Και ρίχνει φως αχτίνες και γεμίζει,
τον ήλιο με την κάψα του του στολίζει.

Πολύν αντιλαψίδα η κεφαλή της,
επέτανε τ’ ολόχρυσο κορμί της.
Το σπήλιο φέγγει όλο σαν ημέρα,
κι ελόγιαζα, πως ήρθα εδώ πέρα!