Κάψε μου κάθε κύτταρο και πάρε με κοντά σου
στα πλάτη και στα μήκη σου, στ' απύθμενό σου βάθος.
Τώρα που η μοίρα μου θαρρώ πως ήσυχα κοιμάται
θα προσπαθήσω άλλη μια τα αγκάθια της να αγγίξω.

Μένεις, θαρρώ, κάπου ψηλά και όμως μες στην ψυχή μου
παράγεις χρώματα τρελά και άρχισες πάλι ζωγραφιά.
Μα εγώ γυρίζω βρόμικος και άθλιος τελάλης
μιας προσωπικότητας που δε μου ανήκει πια.