Παλιάς κοπής, μη θα κοπείς
είναι οι νύχτες που μου χρέωσαν οι μπόρες,
με στεναγμούς και οδυρμούς,
ερώτων ψέματα και λόγια με τις ώρες.

Νίβει τα χέρια του ο καιρός
και λες να είμαι ο τυχερός κι ας με σταυρώσει.
Έρωτας να 'ναι επί γης,
πνοή να πάρω χαραυγής να με λυτρώσει.

Μάντης καημός, σβήνει το φως
παίρνει τη μέρα και την πάει παρακάτω
κι ο στεναγμός σαν ποταμός
σε κάθε δρόμο της καρδιάς βρίσκει Πιλάτο.

Παλιάς κοπής, μη θα κοπείς
είναι τα χρόνια που μου άρπαξαν οι νύχτες
με στεναγμούς σε λογισμούς
να κρύβω όνειρα στου νου τους λεπτοδείχτες.