Τρέχω να προλάβω. Χάλασε η συσκευή μου.
Μπαίνω μες στο τραίνο. Στο θάλαμο με τ’ οξυγόνο.
Ρίχνω και το κέρμα.
Νιώθω πάλι αυτόν τον πόνο.
Ή επιβιώνω στο κέντρο αυτής της πόλης
ή χάνω την κάρτα εργασίας.
Έτσι καταπίνω όλη τη φορμόλη.
Η ώρα δεν περνάει. Το κορμί μου όντας ξένο
μέσα από τη μάσκα της απελπισίας κοιτάει
χιλιάδες μασκαράδες με φιάλες οξυγόνου
ζουζούνια δύτες να βουτάνε μες στο έλος.
Οραματίζομαι του πετρελαίου το τέλος.
Πατάω φρένο ρωτώντας
εμείς του έλους οι δημιουργοί;
ή σε ποιου το έλεος
η πληρωμένη μας αναπνοή;
η πληγωμένη μας αναπνοή;
Φτύνω το κέρμα. Τέρμα.

Φωτεινή οξεία κεραυνός εν αιθρία
διαλύει το έλος. Τέλος.
Κι ένα δάκρυ βροχής αναλύει φάσματα
ουράνια τόξα φανερώνουν
του θεού τα πλάσματα. Τέλος.

Τώρα ανασαίνω παραμύθι ηλιακό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Ηλιακή ενέργεια αυτοκίνηση.
Τώρα ανασαίνω παραμύθι ηλιακό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Παραμύθι με τέλος καλό.
Παραμύθι εναλλακτικό.
Παραμύθι με τέλος καλό.
Ένα παραμύθι με τέλος καλό.