Εν αρχή ην ο Άχρονος
και η ζωή μέσα στον Άχρονο.
Ζώα και φυτά που εστερεώθησαν
εις τον αέραν, την ξηράν,
τους βυθούς και τα νερά.
Και ήρθε ο άνθρωπος, μόνος
ανταγωνιστής του Άχρονου.
Εξουσιάστηκε από το σκότος του θανάτου
και γεννήθηκε ο Χρόνος, ο άνθρωπος
κύριος των πάντων
έσπασε τους κύκλους της ζωής
και ο κόσμος εγένετο σιωπηλά πετρώματα.

Σςςς… σιωπή. Σςςς…
σιωπή. Ο τόνος της σςςςς…
Σςςς.. ο πόνος της σιωπής
ο πόνος της αναμονής. Σςςς…
Στιγμή μεγάλης κρίσης
η πρώτη σου συνάντηση εσύ κι ο άλλος.
Ο τόνος της ερήμου επικίνδυνος.
Η επιτάχυνση της αναπνοής σου.
Της μελλοντικής ένωσης σου.
Της μελλοντικής έκρηξης σου.
Σςςς… Υπομονή.
Είναι η αρχή.

Αν βιαστείς από τον Χρόνο
στη λίμνη κοιτώντας τον εαυτό σου
θα νιώσεις αφύσικη έλξη γι αυτόν.
Αν και ο άλλος έφτασε ήδη δίπλα σου,
πάντα ανίκανη η θέληση του ενός
για τη σχέση των δυο, δεν υπάρχει έλεος.
Εσύ πια μόνος εραστής σου
σπας τους κύκλους της ζωής.

“Μη μου τους κύκλους τάρατε”
η λίμνη σου λέει
με τα δάκρυα της σιωπής των κύκνων.

Εσύ ο πόνος του ενός.
Κανείς….
Μόνο ο πνιγμός μέσα σου
το κέντρο σπασμένων κύκλων,
που μεγαλώνουν.
μέχρι που χάνονται τελείως.
Σημείο.
Κανενός.