Τέτοια νύχτα μη φοβάσαι τα σκοτάδια τελειωμένα
απ' τον κόσμο θα μας πάρουν καραβάνια αναμμένα.
Και θα δεις που θα ξυπνήσεις με το φως του πρωινού
στον επίγειό σου κήπο, ένα ρόδο του ουρανού.

Τέτοια νύχτα θα σου γράψω το τραγούδι της ζωής μου
θα σωπαίνει στα ηχεία η φωνή της λογικής μου.
Κι όταν λίγο με αγγίξεις δε θα αναμετρηθώ
με κανόνες που μου λένε τι είναι λάθος και σωστό.

Κι αν με κόψεις σαν λεπίδα που σε θέλω έχε χάρη
από τότε που σε είδα το μυαλό μου έχεις πάρει.
Έχεις πάρει το μυαλό μου κι είναι πιόνι της καρδιάς
στο απόγειο του κόσμου πάω όταν με φιλάς.
Με κοιτάς κι εγώ πεθαίνω σπάει η φλέβα στο λαιμό
στ' άγγιγμά σου, κοίτα, τρέμω τι το θέλω το μυαλό.

Τέτοια νύχτα μη ρωτήσεις η αγάπη αν γλυτώνει
στ' ακυβέρνητό μας πλοίο άφησέ της το τιμόνι.
Ξέρει μέχρι πού θα πάει, έχει πείρα στις καρδιές
και υπολογίζει πάντα πως δεν ζούμε δυο φορές.

Τέτοια νύχτα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα όνειρά σου
κι αν τρομάξεις μη σου φύγω, θα τους κάψω εδώ μπροστά σου.
Όταν έτσι με κοιτάζεις δε θα αναμετρηθώ
με κανόνες που μου λένε τι είναι λάθος και σωστό.

Κι αν με κόψεις σαν λεπίδα που σε θέλω έχε χάρη
από τότε που σε είδα το μυαλό μου έχεις πάρει.
Έχεις πάρει το μυαλό μου κι είναι πιόνι της καρδιάς
στο απόγειο του κόσμου πάω όταν με φιλάς.
Με κοιτάς κι εγώ πεθαίνω σπάει η φλέβα στο λαιμό
στ' άγγιγμά σου, κοίτα, τρέμω τι το θέλω το μυαλό.