Σε έναν τόπο που η τιμή του πια κρεμιέται,
Με μανταλάκια σ’ ένα ράφι προσφοράς,
Ό,τι πωλείται φίλε δεν πουλιέται,
Μαζί με τσίχλες, καραμέλες, ψιλικά.

Έλα και δες πως οι βιτρίνες μεγαλώσαν,
Και πως με σπρώχνουν εκεί μέσα για να μπω,
Πόσο κοστίζουν όλα αυτά που μου χρεώσαν,
Με πόσα φράγκα να πουλάν’ το σ’ αγαπώ;

Και τελικά μ’ έχουνε δέσει κάποια δάνεια,
Μ’ έχουν στριμώξει πια σε κάρτες πλαστικές,
Μα πόσο άλλο να κρατάει αυτή η παράνοια,
Που έχει πάνω και σφραγίδες κρατικές.

Όλο ποσά, όλο αριθμοί και όλοι νούμερα,
Η κάθε μέρα να ουρλιάζει «υποταγή»,
Τα προβατάκια γίναν δες θεριά ανήμερα,
Και κόβουν βόλτες έξω απ’ το μαντρί.

Ό,τι πωλείται φίλε, δε πουλιέται,
Μπορεί να κρύβει ομφάλιους λώρους π’ οδηγούν,
Σε μια ψυχή που άμα τα πάρει, δε κρατιέται,
Και θα ‘χουν άλλοι πια το ρόλο ν’ ανησυχούν.

Ό,τι πωλείται φίλε, δε πουλιέται,
Μπορεί να κρύβει ομφάλιους λώρους π’ οδηγούν,
Σε μια ψυχή που άμα τα πάρει, δε κρατιέται,
Και παίρνουν άλλοι πια το ρόλο ν’ ανησυχούν.

Βγαίνει στους δρόμους και τα σπάει, καταριέται,
Και γρυλίζει στα σκυλιά που τη φιμώνουν,
Έχει στεγνώσει πια να λέει «δε γαμιέται»,
Ενώ τα media κουκούλες της φορτώνουν.

Προσπερνάει χημικά κι όλο φωνάζει,
Να είσαι ελεύθερος στους δρόμους κατακτιέται,
Τραγουδάει δυνατά, στους τοίχους το χαράζει,
Ό,τι πωλείται φίλε, δεν πουλιέται.

Ό,τι πωλείται φίλε, δε πουλιέται (Χ10)