Στους καιρούς τους πονηρούς,
στης παράνοιας τους βωμούς,
για φτηνές φιλοδοξίες,
τόσες άσκοπες θυσίες
δε χωράνε στο μυαλό μου
και ελπίζοντας σ’ αξίες,
βγαίνω έξω απ’ τ’ όνειρό μου.

Σε μπαράκια νυχτωμένα
με παράθυρα κλεισμένα,
μ’ απειλεί ο πειρασμός σου,
ο φτηνός ερωτισμός σου
κι όμως, κάτι με κρατάει,
μια φωνή που απ’ την ψυχή μου,
κάτι άφταστο ζητάει.

Σε δρομάκια σκοτεινά
και σε ύποπτα στενά,
δίχως νόημα γυρίζω
και τις σκέψεις μου να βρίζω
κι ό,τι απόμεινε από μένα,
μια δικλείδα ασφαλείας,
στα βαθειά κάτω πνιγμένα.

Μ’ ένα ξέφρενο ρυθμό,
σ’ ένα δρόμο φωτεινό,
τέρμα γκάζι να πατάω
και στα χαμηλά πετάω
κάτι άπιαστο μ’ αγγίζει,
νέα σύνορα μου ανοίγει,
σ’ άλλη διάσταση περνάω.