Δεν ειν' η μάχη άνθρωπε που έκοψε τα φτερά μου

είναι που δεν τα άνοιξα και έμεινα στη γη.

Κοιμόμουν αλλά ήμουνα αφέντης στη σκλαβιά μου

μου είπαν και το πίστεψα πως έτσι ειν' η ζωή.



Τα όνειρά μου χώρεσαν σε κόσμους λαξεμένους

και έταξα τα νιάτα μου σ' ουράνιους θεούς.

Αυτούς που φύγαν κράταγα με προσευχές δεμένους

μα η ζωή πληγώνεται από τους ζωντανούς.



Και τώρα που τα τάματα έπαψαν να βοηθάνε

τα χέρια μου αδύναμα να θάψω τους νεκρούς.

Αλήθεια, ψέμα και σκουριά τα πόδια μου κλωτσάνε

με μια σκιά απόμεινα που θάβει ζωντανούς.



Πατάω τα πολύτιμα, θα βγω να πολεμήσω

αυτόν που όλοι μου σύστησαν για φίλο μου πιστό

Εικόνα ψεύτικη θολή, θεέ μου μη λυγίσω

όταν θ' αλλάζω και νικώ τον ίδιο μου εαυτό.