Είμ' η εικόνα σου μα δε σε έχω δει
Η μόνη προίκα μου μια ανάμνηση δειλή
Όσα μου άφησες κοιτώ με απορία
Χωρίς το χέρι σου χαράζω την πορεία

Μία οικογένεια χωρίς ένα τραπέζι
τις Κυριακές με μουσική να παίζει
Ένα νανούρισμα χωρίς τη μελωδία
Μία αγκαλιά με λύκους και θηρία

Τι να μου πεις κι εσύ
χωρίς φωνή
Τι να σου πω κι εγώ
χωρίς να σε κοιτώ
Να ξέρεις έμαθα να περπατώ
χωρίς να πέφτω στο κενό

Σαν μια φιγούρα πάνω εκεί στο ράφι
Ξύλο που σκάλισα μία μορφή για να'χει
Όλη η σκόνη της ζωής σε χρωματίζει
σε μία θέση που ο ήλιος δεν φωτίζει

Τι να μου πεις κι εσύ
χωρίς φωνή
Τι να σου πω κι εγώ
χωρίς να σε κοιτώ
Πατέρα έμαθα να περπατώ
χωρίς να πέφτω στο κενό.