Πες πως είμαστε ο Αδάμ κι η Εύα
πριν μας πει κανένας μη,
στο βεσπάκι μου θα σου 'λεγα ανέβα
να σε πάω στη θάλασσα εκδρομή.

Θα διαλέγαμε δυο πεύκα σκέτα
να χαράξω μια καρδιά
και θ' απλώναμε στον ήλιο τη πετσέτα
δυο πρωτόπλαστοι στην αμμουδιά.

Δικό σου το πέλαγο
δικό μου τ' άσπρο σου κορμάκι,
δικός μας κι ο έρωτας
που καίει κρυφά τη ματιά.

Δικό σου το πέλαγο
κι εγώ ένα αδέσποτο στιχάκι,
που βρήκε Παράδεισο
μες τη δικιά σου αγκαλιά.

Έλα δίπλα μου μες τη μπρατσέρα
για ν' ανοίξουμε πανιά
και να βλέπουμε σαν ζωγραφιά από πέρα
των νησιών τα διάφανα βουνά.

Και τραγούδα σαν τη Μανταλένα,
κόσμε θάλασσα πλατειά
και τριγύρω να μην έχουμε κανένα
μόνο η νύχτα η άμμος κι η φωτιά.

Δικό σου το πέλαγο
δικό μου τ' άσπρο σου κορμάκι,
δικός μας κι ο έρωτας
που καίει κρυφά τη ματιά.

Δικό σου το πέλαγο
κι εγώ ένα αδέσποτο στιχάκι,
που βρήκε Παράδεισο
μες τη δικιά σου αγκαλιά.