Νωρίς, νωρίς μεγάλωσα
και πέταξα τα δίχτυα,
να παγιδέψω τη ζωή
στη νιότης τα τερτίπια.

Μα αυτή η κλέφτρα χάνεται
και ξεγλιστράει σαν χέλι,
να με πλανέψει προσπαθεί
πως είν’ γλυκιά σαν μέλι.

Έι, με τα χέρια
υψωμένα χορεύουμε,
έι, την ελπίδα
θεέ μου γυρεύουμε.

Με χόρτασε στα ψέματα
τα κότσια όμως δεν τα ‘χει,
να με βουτήξει στ’ όνειρο
σ’ αυτό που δεν υπάρχει.

Θα ζήσω όπως φαντάζομαι
εδώ μου λείπει ο στίχος,
τέλος ελπίδες και όνειρα
μπροστά υπάρχει τοίχος.

Έι, με τα χέρια
υψωμένα χορεύουμε,
έι, την ελπίδα
θεέ μου γυρεύουμε.