Φέγγει στο σκοτάδι μόνο το άγνωστο
και κρύο κάμποσο μου τρώει την ψυχή
είναι το μυαλό μου τόσο άρρωστο
σαν τραύμα άνοσο το αντίο που είχες πει.
Φέγγει στο σκοτάδι μόνο το άγνωστο
και μου τρώει το κρύο την ψυχή.

Δε σ’ αγαπάω, δε σε ζητάω,
δε μου λείπεις, δε σε νοιάζομαι,
δε σε μισώ, πολύ απλά δε σε χρειάζομαι
δεν έχω χρόνο για σένα ούτε λεπτό
σε ξεπερνάω.

Δε σ’ αγαπάω, θα στο φωνάζω
έξω από την κλειστή την πόρτα σου
γιατί αυτά ήταν τα τελευταία λόγια σου
και τελευταία έχω ανάγκη να στα πω
σου το χρωστάω.

Φέγγει μες την νύχτα η αγανάκτηση
κι από την κατάθλιψη η τρέλα δυο λεπτά
είναι στο μυαλό μου η απάντηση
μα η κατάληξη δεν είναι πουθενά.
Φέγγει μες την νύχτα η αγανάκτηση
και απέχει η τρέλα δυο λεπτά.

Δε σ’ αγαπάω, δε σε ζητάω,
δε μου λείπεις, δε σε νοιάζομαι,
δε σε μισώ, πολύ απλά δε σε χρειάζομαι
δεν έχω χρόνο για σένα ούτε λεπτό
σε ξεπερνάω.

Δε σ’ αγαπάω, θα στο φωνάζω
έξω από την κλειστή την πόρτα σου
γιατί αυτά ήταν τα τελευταία λόγια σου
και τελευταία έχω ανάγκη να στα πω
σου το χρωστάω.