Θα ‘θελα ν’ αφήσω δυο φιλιά
πάνω στα βρεγμένα σου μαλλιά
και να χαθώ στο γκρίζο μελαγχολικό ουρανό.

Νιώθω στο κορμί μου ηλεκτρισμό
άμα κάποια νύχτα δε σε δω
με πνίγει η μοναξιά μέσα στο δωμάτιο αυτό.

Αχ, να σε είχα αποπλανήσει σε μια έρημη αμμουδιά
να ζούμε σαν τους ναυαγούς, σαν Ροβινσώνες.
Εσύ να μάζευες κοχύλια, βοτσαλάκια και κλαδιά
κι εγώ πουλιά να κυνηγούσα με σφεντόνες.

Μήπως έχω αλλιώς ονειρευτεί
μήπως η ιδέα μου αυτή που ‘χω για σένανε
δε μοιάζει στη δική σου τη μορφή.

Αν μου πεις ποτέ το σ’ αγαπώ
γράφτο σε χαρτάκια και πανό
και με αερόστατο γέμισε μ’ αυτά τον ουρανό.

Αχ, να σε είχα αποπλανήσει σε μια έρημη αμμουδιά
να ζούμε σαν τους ναυαγούς, σαν Ροβινσώνες.
Εσύ να μάζευες κοχύλια, βοτσαλάκια και κλαδιά
κι εγώ πουλιά να κυνηγούσα με σφεντόνες.

Ξέρεις πως με βρίσκεις πληκτικό
ώρες ώρες σχιζοφρενικό και τα τραγούδια μου
σου φέρνουνε μια τάση γι εμετό.

Ίσως φταίω εγώ που από μικρός
ήμουνα συναισθηματικός κι όλοι οι φίλοι μου
μου ‘λεγαν πως θα γίνω μουσικός.