Με λένε Χρήστο και μη με ρωτάτε τι και πως
επάγγελμα τα τελευταία χρόνια μουσικός.
Ορθόδοξος το θρήσκευμα και λιαν ηθικός
δεμένος χειροπόδαρα μα πάντα γελαστός.

Κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες για να δω
αν μου φαινότανε η ζωηράδα από μωρό.
Γιατί μετά όταν πήγα στο σχολείο δεν ξεχνώ
πως μ’ αντιμετώπιζαν σαν παράδειγμα κακό.

Για τους δασκάλους ήμουν μια εμπειρία τραγική
κι αναζητούσαν πάντα τιμωρία ειδική.
Μα εγώ είχα δει τον κόσμο αλλιώς και ήξερα καλά
πως ότι και να κάνανε δεν άλλαζα μυαλά.

Αργότερα θυμάμαι ήμουν το κόκκινο πανί
για την αστυνομία, για την τάξη δηλαδή.
Δεν μπήκα σε καλούπι ούτε ακόμα στο στρατό
με λίγα λόγια ήμουνα παιδάκι διαλεχτό.

Θυμάμαι πως τη γνώρισα μια νύχτα με βροχή
δεν είχε αντιρρήσεις κι απαιτήσεις στην αρχή.
Το γάμο το σνομπάριζα σαν έθιμο αστικό
μα μες στα τόσα κλάματα το δέχτηκα κι αυτό.

Τον πρώτο χρόνο άρχιζα να δίνω αναφορά
που πήγα ποιον συνάντησα και γύρισα αργά.
Μου έθεσε κανόνες και στη συμπεριφορά
κι ακόμα δεν κατάλαβα πως γίναν όλα αυτά.

Μα τώρα που το σκέφτομαι κατάλαβα καλά
πως φθείρεται η επανάσταση και τ’ όνειρο χαλά.
Και μιας λοιπόν που έγινα ένας άνθρωπος σωστός
στηρίζουνε στην πλάτη μου αυτό το καθεστώς.