Έξω βροχή και παγωνιά
μοιάζει η νύχτα με φονιά,
αργεί η μέρα να φανεί
τον καημό ποιος μπορεί.

Κρύα τα μάτια τα στεγνά
άδεια τα λόγια τα στερνά,
άργησε η μέρα να φανεί
τον καημό ποιος μπορεί.

Έγινε η νύχτα μια ζωή
και μέχρι να ‘ρθει το πρωί
ξαναθυμάμαι τα παλιά.

Και μια πίκρα βαθιά
δεν μ’ αφήνει να κοιμηθώ,
τι να πρωτοθυμηθώ.

Μα κάπου
θα ‘χω φταίξει κι εγώ,
μα κάπου
πρέπει να ‘χω φταίξει κι εγώ.