Είχε ο ιδρώτας πια στερέψει

στραγγίζοντας πικρός το σώμα

κι είχε το δάκρυ περισσέψει

ποτίζοντας το ξένο χώμα.



Είχε στο χτένι φτάσει ο κόμβος.

Σκυφτοί όλη μέρα στο μαγκάνι,

η αδικία στο μάτι θρόμβος,

φρίκη, που νους κοινός δεν βάνει.



Πρωτομαγιά συνάχτηκε ορθή

η εργατιά με φτυάρια και μ’ αξίνες

και πάλεψε γενναία για να αρθεί

πάνω απ’ της αδικίας τις τοξίνες.



Και χάραξε στο πρόσωπο της γης

με αιματόβρεχτη πορεία

ο όρθρος της καινούργιας προσταγής

να φέγγει στην Παγκόσμια Ιστορία.