Πως όλα ήταν ήδη χαραγμένα
στην παλάμη του χαρτιού μου
οι δρόμοι, οι πλατείες
το γρήγορο φιλί στο ασανσέρ
η πόλη που ρουφάει βροχή
οι καμάρες οι λακκούβες
οι τεράστιες ομπρέλες
μανιτάρια πιο πάνω και απ’ τα κτίρια
το πρώτο άγγιγμα μες στο ταξί
ο τρόπος που θα σάλιωνες στην άκρη το τσιγάρο
ο τρόπος που θα με παρατούσες μόνη στον σταθμό
ακόμα και αυτό το ποίημα
που από πριν έσταζε σε μια γωνιά.

Εγώ το μόνο που όφειλα.
Να σε κατασκευάσω.