Η θάλασσα δε σταματά ποτέ να κινεί τους αστερίες,
τα κοράλια, τους ιππόκαμπους,
τους δράκους, τους αγγέλους της.
Ο τιμονιέρης υπολογίζει με ακρίβεια τις μοίρες
για να στρίψει το τιμόνι τόσο
ώστε να συμπαρασύρει τον άνεμο.
Οι μέρες και οι νύχτες βυθίζονται αργά
σαν πέτρα που έχασε τον έλεγχο της βαρύτητας.
Τίποτα δε χάνεται στο βυθό.
Όλα μένουν εκεί διάφανα,
τα νερά της ηρεμίας εμπεριέχουν τη ζωτική ορμή
της ανανεούμενης μέρας.
Ο ίδιος νόμος δεν ισχύει πια
όταν οι καιροί τον αλλάξουν.
Η θάλασσα θυμάται να ελπίζει,
όπως μόνο τα όντα που κινούνται μπορούν.
Εμείς θα μένουμε ακίνητοι;