Θρήνησε βασιλιά Μίνωα της Κρήτης
όταν το Δαίδαλο φυλάκισες σε έναν πύργο ψηλό
δεν σκέφτηκες ότι μπορεί ισάξιο αντίπαλο να βρεις
μιας και ποτέ δεν πίστευες πως άνθρωπος μπορούσε να πετάξει.

Έχοντας κάνει σχέδιο να ξεφύγει
τα αστραφτερά φτερά του σήκωσε εκείνη την ημέρα
στον ουρανό δραπέτευσε χωρίς να αποτύχει
ω, τι τίμημα αργότερα θα πλήρωνε.

Ίκαρε, αγόρι με φτερά στα χέρια
χτύπησέ τα με όλες τις δυνάμεις σου
ο άνεμος κάνει τα φτερά να τραγουδούν
ψηλά, σε ένα ιλιγγιώδες ύψος.

Δαίδαλε, τι άλλο νόμιζες πως θα `κανε
το νεαρό αγόρι, όταν του είπες
το κερί θα λιώσει αν πετάει πολύ ψηλά
το πίστευες τόσο τολμηρός πως θα `ταν;

Τραγουδώντας με χαρά στους μακρινούς ανέμους
αγνοώντας την ασφάλεια των νησιών
το αγόρι πέταξε πολύ ψηλά στον ουρανό
δίχως να λογιστεί τι έθετε σε κίνδυνο.

Πέφτοντας απ’ το γαλάζιο στο βαθύ μπλε
τα κύματα του Αιγαίου τύλιξαν το κορμί του
κι ο πατέρας παρακολουθούσε μόνο
θρηνώντας για την τραγική απώλεια.

Στο ναό του Απόλλωνα, ο Δαίδαλος κρέμασε τα φτερά του
και προς τιμήν του γιού του ένα νησί ονόμασε
ποτέ ξανα δε θα τα χρησιμοποιούσε
αχ, θλίψη, πένθος και μνήμες ζοφερές.