Κάτι λείπει στον αλεξανδρινό ποιητή:
είναι το άρωμα και η γυναικεία θέρμη
που δεν αγάλλιασαν την ψυχή του
δεν φαίδρυναν την επιθυμία του
να χαρεί τη ζωή·
ο πόθος του είναι πόθος αλλιώτικος,
του αντρικού έρωτος
δεν έχει τη θρασύτητα μα ούτε και τη θυσία.
Είναι Έλληνας αυτός ο αριστοκράτης·
αλλά μοιάζει σχεδόν βάρβαρος
όταν νιώθει τη θλίψη του χρόνου:
πνιγμένη στη νύχτα
ζητάει την ηδονική στιγμή,
γυρεύει «το δέρμα καμωμένο σαν από ιασεμί»
τα μάτια που «ήσαν, θαρρώ, μαβιά»
και που δεν ζωντανεύει ένα δάκρυ,
ή, τέλος, φαντάζεται μ’ εξαίσια ειλικρίνεια
«απ’ τα παράθυρα ολάνοικτα
το ωραίο του σώμα φώτιζεν η σελήνη»
βλέπει «το ηδονικό το πρόσωπο»
χωρίς ένα χαμόγελο στα χείλη...