Όταν κοιτάζω μέσα μου
δεν είναι η αδιαφορία
που κάθεται
ούτε το κενό.
Σαν καρκίνωμα
η θλίψη με δέρνει
και τα δυο μου πλαστικά παπούτσια
οδεύουν, οδεύουν, οδεύουν
όχι για την Τροία,
όχι για την Αλεξάνδρεια,
ούτε στης Νέας Υόρκης το περίβουο άστυ
στο φτωχικό σου σπίτι μάνα
και γέρο πατέρα,
που τώρα πια
δεν ξέρω που βρίσκεται.