Μπαίνοντας από την Πειραιώς στην Ιερά 0δό
λίγα μέτρα μόλις από την τερατώδη εκκλησία
που μολεύει τον Κεραμεικό
ξεψυχούσε χτυπημένος από μια νταλίκα ένας Ντορής,
το τελευταίο ίσως άλογο στους δρόμους της Αθήνας
και μάλιστα στο δρόμο της Ψυχή
όπως τον ήθελε ο Σικελιανός.

Δεν ήτανε αθάνατος σαν τον Βαλίο και τον Ξάνθο
τ’ άλογα του Αχιλλέα
εκείνα τρέχουν και θα τρέχουν αιωνίως
στις ραψωδίες της Ιλιάδας
ήταν ένα κοινότατο άλογο μα εκείνη τη στιγμή
καθώς πάσχιζε να στυλωθεί στ αδύναμα ποδάρια του
μέσα στα αίματα και τις σειρήνες των τροχοφόρων
μου φάνηκε σαν να λαχταρούσε μάταια
να είναι το ίδιο αθάνατο μ’ εκείνα.
Του κάκου όμως στο δρόμο της Ψυχής
ο Σατανάς τις μέρες μας ορίζει
και η τερατώδης εκκλησιά που τον στεγάζει.

Τρέχει ο Ξάνθος, τρέχει ο Βαλίος
αθάνατοι καλπάζουν στις ραψωδίες του Ομήρου
μα ο δικός μου ο Ντορής κείτεται στο δρόμο της Ψυχής
που μόνο την ανυπαρξία πια γυρεύει.