Ενστάλαζε δηλητήριο
μεστή η φωνή
του ανήκουστου θανάτου,
παλλόταν η παραίσθηση
αιώνιο εκκρεμές,
ήχος εκκωφαντικός,
σαν τη βροχή που λιώνει.
Ξερίζωνε πετρώματα η αντάρα
και μέσα από χείμαρρους οργής,
ξεροψημένης θλίψης,
πότιζε χώμα άνυδρο
θρήνου παραμιλητό,
σαν οιμωγή ανέμου,
το ξέφτι μιας ανάσας.
Ακούς μιλιά;
Ακούς στριγκιά;

Φωτιά το μεσημέρι

Με πέπλα ξόβεργες ζητάς
τ’ αγκάθια να μερέψεις
κι είν’ το φιλί σου κάτωχρο
η όψη αλαφιασμένη.