Αγγίζοντας τις μνήμες σιωπάς για λίγο
μετά ξεθαρρεύεις και τις ενοχλείς
με ματιές που δεν ήξερες
με δάχτυλα ματωμένα
με χείλη αφίλητα
αψηφώντας το κόστος τις ξαναφιλάς
σαν να μην πρόκειται για σκιές εποχών
μα για ζωντανή παρουσία
με δέρμα, αισθήσεις, όνειρα.
Προστατευμένες απ’ το μένος του παρόντος
διεκδικούν μια θέση στη σιωπή
αδιαφορώντας για το δικό σου
απροστάτευτο τραγούδι.