Στο Βόσπορο νανούριζα
κιβούρι σκαλισμένο
και στο περβάζι ως αργά
τα σάβανα κεντούσα.

Με το λυχνάρι της σιωπής
στον αργαλειό του πόνου
ύφαινα τα χρυσάφια σου
τα όνειρα τα ξέφτια.

Και με πορφύρα στόλιζα
τα βλέφαρα του Άδη,
με το γλυκό του κουταλιού
τον τράταρα φαρμάκι
να μη σε δει, να μη σταθεί,
μη σ’ έβρει και σ’ αρπάξει.

Κοιμήσου εσύ κι η τύχη σου
αδράχτι που γυρίζει.