Τον συνάντησα στον σταθμό των λεωφορείων.
Είχε μόλις φτάσει από την Θήβα.
Φορούσε έναν χιτώνα, τα πόδια του ήτανε πρησμένα
τα μάτια του άλλαζαν συνέχεια χρώμα.
Ήταν ένας άντρας από έρημο
μου πρόσφερε ζεστή ρακή
που έλιωνε και μούδιαζε την γλώσσα.
Είχα άδικο, μου είπε, αυτό με βασανίζει.
πως την κατάλληλη στιγμή
δεν έδωσα σωστή απάντηση.
Γιατί ο Κύριος των πάντων δεν είναι ο θάνατος
γιατί ο έρωτας είναι αυτός που πρώτα μπουσουλάει
κι ύστερα ορθώνεται στα δύο και υπερβαίνει,
και τέλος αποκτά τις τρεις του διαστάσεις
χώμα, κόσμος, περιπλάνηση.
Και η Ιοκάστη; τον ρώτησα, δεν ήταν λάθος
μία θεϊκή συνωμοσία
μία πλεκτάνη;
Με κοίταξε και το πρόσωπό του άλλαζε συνέχεια
αιώνες ολόκληροι περνούσαν από πάνω του.
Ήταν η γυναίκα και μητέρα και αδελφή μου
κι ακόμα η κόρη και η ερωμένη
από το σώμα μου προήλθε κι εγώ απ’ το δικό της.
μου απάντησε και η καυτή ανάσα της ερήμου
μου έκαψε τα σωθικά.
Άλλωστε, μου είπε ανέμελα
ενώ έψαχνε το εισιτήριο του για να φύγει,
ποτέ κανείς δεν επιλέγει αυτόν που θα αγαπήσει.