Λίγο το κέρδος, για έναν ράθυμο βασιλιά

Στην ήρεμη αυτή κόχη, μέσα στις άγονες

ξέρες, δίπλα σε γερασμένη γυναίκα.

Όλο να μοιράζω άνισους νόμους,

Σε μια άγρια ράτσα,

Που αποθηκεύει, τρώει και κοιμάται

Και καθόλου δε με νιώθει.

Δεν μπορώ να ησυχάσω από το ταξίδι:

Την ζωή θα πιω μέχρι τελευταίας σταγόνας:

Όλες τις φορές που περίσσεια απόλαυσα,

περίσσεια υπέφερα, τόσο με αυτούς που μ αγαπάνε

όσο και μόνος, στα ακρογιάλια, και όταν οι άνεμοι

τάραζαν το μαύρο πέλαγος: Απέκτησα όνομα:

Γιατί πάντα περιπλανιέμαι με πεινασμένη καρδιά.

Πολλά έχω δει και μάθει, πόλεις ανθρώπων

και ήθη, κλίματα, συμβούλια, κυβερνήσεις,

Εγώ δεν ήμουν τελευταίος, αλλά τιμημένος από όλους

Και ήπια την ευχαρίστηση της μάχης

με τους συντρόφους μου, Μακριά,

Στους κάμπους της ανεμοδαρμένης Τροίας.

Είμαι κομμάτι από όλα όσα έχω συναντήσει.

Ωστόσο η εμπειρία είναι μια αψίδα, μέσα από το άνοιγμά της

λάμπει ο αταξίδευτος κόσμος, τα σύνορα του οποίου

σβήνονται για πάντα, μόλις πλησιάζω.

Πόσο βαρετό να διακόπτεις, και να φτάνεις στο τέρμα!

Να σκουριάζεις αστίλβωτος, να μην λάμπεις από την χρήση!

Σαν να ήταν ζωή να αναπνέεις μόνο! Η ζωές συσσωρεύονται,

Η μια πάνω στην άλλη, είμαστε όλοι τόσο μικροί,

και από μένα τον ένα λίγα μένουν:

Όμως κάθε ώρα που σώζεται από την αιώνια σιωπή,

Κάτι περισσότερο είναι, κομιστής νέων πραγμάτων.

Και αχρείο θα ήταν, αν για 3 ήλιους

αποθηκεύσω και θησαυρίσω τον εαυτό μου,

αυτό το γκρίζο πνεύμα που λαχταράει

να ακολουθήσει την γνώση, όπως ένα πεφταστέρι

πέρα από το τελευταίο όριο της ανθρώπινης σκέψης.

Αυτός είναι ο γιος μου, ο δικός μου Τηλέμαχος

Στο οποίο αφήνω το νησί και το σκήπτρο,

Πολυαγαπημένος από μένα, επιφορτισμένος με το έργο αυτό,

Με σύνεση ξέρει τον λαό να ηρεμεί,

Και να του δείχνει το καλό και το χρήσιμο.

Άμεμπτος είναι, στο κέντρο της σφαίρας

των κοινών υποχρεώσεων, προορισμένος να μην αποτύχει

Όταν χρειάζεται, τρυφεράδα και την πρέπουσα λατρεία

Στους θεούς του σπιτιού θα απονείμει,

Όταν θα λείπω. Εκείνος στην δουλειά του κι εγώ στην δική μου.

Εκεί βρίσκεται το λιμάνι. Το καράβι σηκώνει πανιά

Εκεί σκοτεινιάζει η μαύρη ανοιχτή θάλασσα. Οι ναυτικοί μου,

Ψυχές δοκιμασμένες και πολύπαθες, μαζί μου έχουν σκεφτεί

Και εύθυμα καλωσόριζαν την αστραπή και την λιακάδα

Και αντιστάθηκαν με ελεύθερη καρδιά και ελεύθερο το μέτωπο

Μα εσείς κι εγώ έχουμε γεράσει

Όμως ούτε η τιμή ούτε ο κόπος λείπουν από τα γεράματα.

Ο θάνατος τα σβήνει όλα. Μα πριν το τέλος

Ευγενικό έργο ακόμη μπορεί να γίνει,

Όχι ανάρμοστα, ούτε προσπαθώντας τους θεούς να παραβγούμε

Το φώτα αρχίζουν να σπινθηρίζουν από τα βράχια,

Χλομιάζει η μακρόσυρτη μέρα, το αργό φεγγάρι σκαρφαλώνει,

Το βαθύ μουγκρίζει με πολλές φωνές. Ελάτε φίλοι μου,

Δεν είναι πολύ αργά για να ψάξετε έναν καινούργιο κόσμο.

Σπρώξτε το καράβι κι αφού τις θέσεις σας πάρετε,

Χτυπάτε τις βουερές αυλακιές του νερού,

Κι ίσα κρατάτε την πορεία για τον σκοπό μου,

Πέρα από την δύση του ήλιου κι από όπου,

Βυθίζονται τα δυτικά αστέρια, μέχρι να πεθάνω.

Υπάρχει πάντα η περίπτωση να μας ξεβράσουν

Του νερού τα βάραθρα στην ευτυχισμένη νήσο

Τον μέγα Αχιλλέα εκεί θα συναντήσουμε.

Πολλά έχουμε πράξει, πολλά ακόμη

απομένουν για να πράξουμε,

Δεν είμαστε πια οι δυνατοί που τις παλιές ημέρες

Μπορούσαμε ουρανό και γη να κινήσουμε,

όμως είμαστε ότι είμαστε:

Με ήρεμη ψυχική διάθεση, ηρωικές καρδιές

Αποδυναμωμένοι από τον χρόνο και τη μοίρα,

μα με δυνατή θέληση, Για να παλέψουμε,

Να αναζητήσουμε, να βρούμε, και να μην υποχωρήσουμε.