Χρόνια που άφησα το πλούσιο παλάτι,
γνωστοί και φίλοι μου γυρίσατε την πλάτη,
γυρίζω αδέσποτο σε μάντρες με συντρίμμια
κι έχω για φίλους μου του κόσμου τα αγρίμια.

Δε τα θυμάμαι πια τα χάδια τα μελένια,
ούτε τα λογία τα σοφά τα μολυβένια,
μόνο μια τρύπα στην καρδιά μου μαρτυράει,
πως η εξουσία σας σκορπίστηκε και πάει.

Θέλω, ξωπίσω να γυρίσω, να κοιτάξω,
όμως φοβάμαι, πως τα μάτια μου θα κάψω,
μ’ ότι απέμεινε απ’ τα τόσα τα στολίδια,
είναι ο χρυσός σας στάχτες και αποκαΐδια.

Μες στις ουσίες κολυμπώ κι όλο βουλιάζω
και την ζωή μου μια στιγμή δεν λογαριάζω
κι αν είμαι άσωτος, αφήστε με στην άκρη,
δε θέλω τίποτα δικό σας, ούτε δάκρυ.

Θα `ρθει ο καιρός που θα μαζέψω ότι απομένει
και θα νετάρω την ζωή τη μπερδεμένη
και ίσως τότε να γυρίσω πάλι πίσω
κι ότι με πόνεσε από σας να συγχωρήσω.