Μια φορά κι έναν καιρό,
μια Χαρά και δυο Τρομάρες
ανταμώσανε τυχαία
σε κάποιου φουκαρά τη μέρα,
και κουβέντα την κουβέντα
φούντωσε καβγάς ποιος είναι,
περισσότερο απ’ τον άλλον,
χρήσιμος για τους ανθρώπους,
προσφιλής και τιμημένος.

Η Χαρά να αραδιάζει
άρχισε με μιας τις χάρες
τις δικές της, που κοστίζουν,
όπως είπε, ακριβά,
περιζήτητη πως είναι
ότι σπάνια τη νιώθουν,
γιατί δε γνωρίζουν οι έρμοι
πού να ψάξουν να τη βρουν,
επαγγέλματα που ζούνε
απ’ εκείνη και τ’ αδέρφια της,
την Έξαρση, τον Οίστρο,
Ευτυχία κι Ευφροσύνη.

Οι Τρομάρες αντιτάξαν
πόσον ωφελεί ο φόβος
τους ανθρώπους και τους κάμνει
πιο σοφούς, τους ωριμάζει,
πόσο πιο δημοφιλείς αρχίσαν
να `ναι τώρα τελευταία,
σε οθόνες και σε στίβους,
τις πολλές δουλειές που ζούνε
απ’ εκείνες και τ’ αδέρφια τους,
τον Φόβο, την Λαχτάρα,
Δυστυχία και Ζημία
(απ’ των άλλων τη ζημία
φυσικά).

Ξάφνου να σου αναμεσίς τους
η γνωστή τους Χαρμολύπη,
πρόθυμη μεσολαβήτρα,
μάνα στις διαιτησίες,
για να τις καθησυχάσει
αποφαίνεται με ζέση
πως χωρίς Χαρά καθόλου
δεν φαντάζουν οι Τρομάρες
κι εντελώς χωρίς Τρομάρες
πάει το γούστο της Χαράς,
πως το ίδιο και οι τρεις τους
είναι πάντοτε μοιραίες,
ώστε νόημα να έχουν
και η μία και οι δυο τους,
ότι ζωή μόνο χαρές
ή ζωή μόνο τρομάρες
θα `ταν πλήξη διαρκείας
κι άβυσσος απελπισίας.

Και με την ορθοκρισία
κατορθώνει και τις πείθει
απαραίτητες πως είναι
και οι τρεις για τους ανθρώπους,
κι αποφάσισαν ασμένως
φίλες να γενούν για πάντα
και ν’ αποδεχτούν τη μοίρα
εκ περιτροπής να υπάρχουν,
τους θνητούς να δασκαλέψουν
όταν τους ρωτάν "πώς είσθε;"
ν’ απαντάνε χωρίς φόβο
"μια χαρά και δυο τρομάρες".