“Και τώρα τι κάνουμε;'
Ήταν η φράση που έλεγες μικρή.
“Και τώρα τί:'
H νυχτικιά σου τις νύχτες
σέρνεται στο πάτωμα
στραβοχυμένη
πάνω στο σώμα σου
Σκοτεινός όγκος είσαι
εύθραυστη
και θλιμμένη
καθώς πηγαίνεις να ξαπλώσεις πάλι
στο παγερό σου κρεβάτι.
Σε φέρνω στο νου
όπως ήσουν έφηβη,
με μακριά ξανθά μαλλιά
και θαλασσινά μάτια.
“Και τώρα;'
Tα χάπια ποτέ δε σου είναι αρκετά.
Τώρα πια τα κομμάτια δεν μαζεύονται.
Είναι αργά για αναβιώσεις παλιών ερώτων.
Αργοσβήνεις επειδή αγάπησες βαθιά.
Δεν ήταν μόνο η θλίψη.
Ή ήταν μόνο αυτή;
Eγώ πιάστηκα από τις λέξεις και τα βιβλία.
Παρηγορήθηκα με τα ποιήματα.
Εσένα δεν υπάρχει, άραγε, τίποτα στον κόσμο
που να σε παρηγορεί;
Έλα, άνοιξε τα παράθυρα.
Βγες από τα σκοτάδια.
Μην μου μιλήσεις,
αν δε θες.
Μόνο σιωπηλή καταδέξου,
για μια φορά,
να πέσεις απλά στην αγκαλιά μου.
Να σου χαιδέψω τα μαλλιά, την πλάτη,
θα σου κρατήσω τρυφερά τα χλωμά σου χέρια,
να σου ψιθυρίσω “είμαι δω. και καταλαβαίνω.
Δεν είμαι γω που θα σε κρίνω, αδελφή μου'.