Έρμος και πάλι απόμεινεν ο δρόμος μου
κι ούτε πουλιά στα δέντρα ούτ’ ανθολόι.
Δειλά, σκληρά φυτρώνει στο κατώφλι μου
μοναχά η χλόη.
Ανοίγω τα φτωχά παραθυρόφυλλα
μα ούτε βοσκού φλογέρα, ούτ’ άλλος ήχος
κι απ’ την ψυχή μου αναβρύζει
όπως και άλλοτε πικρός ο στίχος.
Διπλώνω τα πλατιά φτερά και σέρνομαι
καθώς πουλί στο λόγγο λαβωμένο,
διπλώνω τα πλατιά φτερά και σέρνομαι
και περιμένω.