Έλα, με το λευκό ξημέρωμα,
γιορτή της καρδιάς μου,
στα περασμένα

Τα νήπια καρδιοχτύπια
ξανάνιωσα σαν χτες
στο ρεμβώδες ακρογιάλι
όπου η θάλασσα βογγούσε
σπαρταριστή μητέρα

Έρχομαι
και κλαίει στ’ απόμακρα
του ορίζοντα
ένα γλυκό στοιχείο
ράθυμο αηδόνι

Πάει η ψυχή μ’ εσένα,
αλαργινή εξαφάνιση!
Πάλι ο ήσυχος
ο αχώριστος της σιωπής
βρίσκομαι στη φωλιά μου.