Χθες έβρεχε και φύσαγε όλη νύχτα.
Ασταμάτητα.
Ήχοι ξυλόφωνου, με ρυθμική ακρίβεια τους ντερέδες,
σε κοντραπούντο με των υδρορροών το στάλαγμα,
οι αρπισμοί πιανίσιμο στα κεραμίδια,
στα καραβόλια κάγκελα η κεραία
με δοξαριές απίθανες έπαιζε τρίλιες,
βιόλα στα χέρια του βοριά βαρύθυμη,
κάποιο παντζούρι ξεχασμένο ανοιχτό
γκραν κάσα που αψηφούσε τον ρυθμό,
κι ένα βιρτουόζικο κλαδί που σύριζε στο τζάμι,
για δέκα μέτρα όμποε, για δώδεκα φαγκότο,
πιασμένο στην διεύθυνση της ανεμοριπής,
ο πλάτανος βαρύτονος, η λεμονιά σοπράνο
και μια κοντράλτα χαραμάδα στο παράθυρο
θεσπέσιες εκτελούσαν τριφωνίες ως το χάραμα.
Ώσπου ξεχείλισαν τα φρεάτια της Αιόλου
και των αμφίβιων οδηγών τα κόρνα τα ανυπόμονα
έκλεισαν με φορτίσιμο, πρωί, την πρώτη πράξη.