Σπίθα
διαλέγω
στης λίμνης
το λαρύγγι

βάθος τέρας
ανήμερο
με φλέγει
με κατάπιε.

Επινοώ την αρχή μου
το νερό που με τύλιξε
τους θορύβους
που δεν είχαν αυτιά
να ακούσουν πως ήδη
νοσταλγούσα
αυτό που θα χανόταν μετά

επινοώ και φυλακίζομαι
στην αρχή μου
στο τέλος μου
σε αυτά που με κόπο
θυμάμαι
όπως το δέντρο
που βλαστάνει
τους σπόρους του
σε μιαν άλλη ζωή.