Ανιχνεύω το τοπίο
με τις πιο μικρές αισθήσεις
ατελέσφορων νεύρων
που απολήγουν στο νοτιότερο σημείο της άνοιξης
βουτηγμένο σ’ ένα πέλαγος
έναστρων μύρων.

Να απλώσω να γίνω θάλασσα
να ψηλώσω να γίνω βουνό
στο φθινοπωρινό τοπίο
της ξεχασμένης χώρας
που μαρτυρά τα ίχνη του θεού
στο πρόσωπό της.

Τα μάτια αποζητούν την ομορφιά
στο φτερό ενός πουλιού
που βρυχάται στον άνεμο,
στο πιο μικρό κύμα
που σπάει στο βράχο
ανυποψίαστο
για την απρόσμενη διαδρομή.