Στης παλιάς σοφίτας το ημίφως Μάσκες αναπνέουν.
Αναπολώντας δοξασμένα σανίδια, πρόσωπα και ατάκες.
-αγαπημένα-.
Κι έτσι ξεχασμένες από τους προβολείς.
Μοιάζουν κουρασμένες από το ταξίδι τους στην Τέχνη.
Η όψη τους ωχρή, ρυτιδιασμένη.τα μάτια άτονα, μισόκλειστα
Γυρνούν πίσω σε χρόνια ευτυχισμένα
Μόνο η μνήμη τούς απέμεινε πια.-
Λίγο πριν το θάνατο.
Αναζητούν θεατρίνους να τις ζωντανέψουν πάλι.