1
Τώρα που ονειρεύτηκα τον αγαπημένο
Να κοιτά το άπειρο ξασπρισμένο
Σαν τα δικά του κόκαλα
Επιβεβαιώθηκε η νοθεία του αισθήματος.

Σπαθί του είναι τα μυτερά δόντια
Κι όταν το χέρι απλώνω στο συγχυσμένο
Κεφάλι
Αιχμαλωτίζει η μέγκενη των αστραφτερών
Κυνοδόντων.

Πατέρα απάλλαξε απ’ αυτόν το πόνο
Συγγενικό με το δικό σου χαμό.

Όμορφη μέρα της νύχτας
Η καρδιά νομοθετεί
Εισδύει με το στόμα μισάνοιχτο
Έτοιμη να δαγκώσει
Ερημική συνέχεια.

2
Αυτό το γραφτό δεν είναι θέατρο όπως κι εγώ δεν έχω
Σχέση με το δράμα.
Ένα φιλί θα σκοτώσει αν η αγάπη δε γίνει θάνατος
Απλός σαν βήμα εξόδου.
Κάτι με οδηγεί προς την ελευθερία: είναι ο παιδικός
Φόβος μπρος στο κιβώτιο της άγρυπνης θέλησης.
Οροσειρές διασταυρώνονται με τον πανικό στο κήπο
Που ζει η οικτρή επανάληψη. Τίποτα δε θυμίζει
Τα ηλιόλουστα απογεύματα. Καθισμένη στο παρκάκι
Απέναντι ακριβώς από το Ίδρυμα περιμένω, σίγουρη
Ότι αυτή η συναντηση θα είναι καθοριστική. Δεν
Τίποτα βλέποντας γκρεμισμένη τη φυλακή μου,
Ο βράχος δεν έχει σχέση με τη φλεγόμενη μάζα, το
Αποκορύφωμα της λύσσας όσο αυτή η μανία διαρκεί.
Κι όταν αργά αποχωρίζεται από το σώμα,
Μεταμορφώνεται σε χορό που οι περίοικοι
Αγριεύοντας στήνουν.

3
(φάντασμα αγάπης)
Είδα τις πράξεις μου να χορεύουν σ’ ένα ακρογιάλι.
Να ποιο είναι το ξίφος, είπα της σκευωρίας. Μη
Μαστιγώνεις το φάντασμα των μαύρων νερών μην
Κλείνεις τα μάτια στη διαυγή επιφάνεια πάνω από τη
Βυθισμένη πολιτεία. Μη αρνηθείς τη γλώσσα που
Μιλιόταν παλιά. Μην ακολουθείς τη λαίλαπα, το
Σκοτάδι την ξηρασία. Μες στο νερό ακολούθησε τον
Ουράνιο πατέρα που αποκτά το αίσθημα όταν
Κρυστάλλινο δέος δονεί.