Χρόνε, αλλοίωνα της φύσης
στην πλάτη μου ακουμπάς τη μέθη σου,
με λιγοστεύεις.
Μου φθείρεις τη νιότη,
την ομορφιά!
Η δύναμή σου υποβλητική
το δρόμο μου σκιάζει.
Συγχωροχάρτια στο χρονοντούλαπό σου
οι αναμνήσεις μου...
με πονας!
Πώς να σε ορίσω;
Πάροικος στο παρόν τα έσχατα ζητάω!
Το κάθε λεπτό μου κάνεις παρελθόν
και συ γεναρχης του παρόντος
με εξουσιάζεις.
Χρόνος υπάρχεις πριν απ’ το χρόνο!
Σταματημένος ταξιδευτής
στον ίσκιο σου ακουμπάω.
Στην κόψη του παρόντος
ορίζεις το αύριο...
μου δίνεις ελπίδα – αναμονή.
Κι αν σταματήσεις;
Θα αφήσω πίσω τη φθορά.
Θα μεταβώ στο αύριο,
που πάντα εμπρός μου είναι.