Στο ίδιο ξενοδοχείο μετά από χρόνια
στο ίδιο δωμάτιο με το ίδιο κρεβάτι
η μόνη αλλαγή που παρατήρησα
ήταν μια λάμπα νέας τεχνολογίας.
Κατά τ’ άλλα, πουλιά στο πάτωμα
φεγγάρια στο βάθος του καθρέφτη
σκόνες χόρευαν πάνω στα σεντόνια
η φωνή σου κλεισμένη στην ντουλάπα.

Στη μία βγαίνουν και τα φαντάσματα
σιγοκλαίνε σαν τα ορφανά βρέφη
με βλέπουν απ’ την κλειδαρότρυπα
κι εγώ γυμνός από συναισθήματα
αρπάζω ένα και το φορώ κατάσαρκα.
Στη ρεσεψιόν ακούγονταν ουρλιαχτά,
ο αέρας τσάκιζε τους ευκαλύπτους.
Όλη η ζωή μου σε αναπαράσταση.

Και στον τοίχο η ίδια μαύρη αράχνη
ύφαινε το πέπλο του θανάτου μου.