Αγγίζω την ουδέτερη ζωνη του προσώπου σου
πόσο παράξενο - ακόμα και τα μάτια σου μιλούν
αψηφώντας τη βαρύτητα των φαινομένων. Δεν τολμώ να ρωτήσω.
Περιπλανιέμαι στην έρημη ακτή του μετώπου σου
γυρεύοντας τις απαντήσεις,

Αυτή τη φορά θα πάω πιο μακριά
εκεί όπου το φως συναντά το σκοτάδι
σε ένα ήμερο τοπίο, όπου δε συμβαίνει τίποτα
σε ένα τοπίο σκληρό σαν τη σιωπή
το βλέμμα σου...
ένα τοπίο γυμνό με ομίχλη
που μεταμφιέζει το ποτέ σε χρόνο.

Ταξίδεψα ως τα ύψη της απόστασης του χρόνου
με τα μπλε μου φτερά - στα όρια του κινδύνου, ίσως. Δεν μπορώ να ξέρω.
Εξερεύνησα το φυλακισμένο σκοτάδι
μέχρι που όλα φάνηκαν φως
κλείδωσα το τοπίο μέσα στο χρόνο, το ονόμασα καθρέφτη
για να ξεδιπλώνω τον εαυτό μου ακατάπαυστα
στης ζωής τα πεδία - άλλωστε πάντα κατέφευγα σ’ εσένα
όταν δραπέτευα απ’ τον εαυτό μου. Θυμάσαι;

Άπειρες διαβαθμίσεις φωτός περνούν στο πρόσωπό σου
- χάρτης μηνυμάτων δυσανάγνωστων
στου χρόνου τα παιχνίδια.
Τα μάτια σου είναι καστανά. Στη συνέχεια γκρι. Στη συνέχεια πράσινα.
Τα ζυγωματικά σου, ένα παιχνίδι σκιών και ψιθύρων.
Τα φρύδια σου, παρυφές ανεξερεύνητες στης μορφής τα όρια.
Δεν είναι πλέον ασφαλές να σε γνωρίζω.