Χρόνια πριν, σε μια ηλικία που δεν ήταν παιδική αλλ’ ούτε και ώριμη,
βρήκα την ρομαντική μουσική να σφάζει τα δέντρα.
Έπιασα τότε τον έρωτα στα δάκτυλά μου και τον συνέτριψα.
Μετά προσπάθησα να εξαφανίσω όλων των ειδών τις ευαισθησίες.
Δεν βρήκα καμιά αγάπη – ευτυχώς. Η ζωγραφική μου τάραξε το αίμα
κι αυτό για λίγο, προτού διαβάσω τα’ αριστουργήματα της χλόης.
Χάρηκα χάρηκα τη μεγαλοφυΐα και το θάνατο. Κι όταν κουράστηκα να πονώ
δεν ήρθε η σιωπή ή κανένα εξωτικό πλάσμα ν’ αποχαιρετήσει το ελληνικό χειμώνα.
Ο Τετιμημενος και ο Ύπνος είχαν ξεκινήσει για καλύτερες εποχές.