Μες στη ζωή γεννήθηκα μ’ ένα φιλί στο στόμα
με δάγκωσε, με μάτωσε, μα το ζητάω ακόμα.
Είναι φιλί, πικρό φιλί και μέσα του αγριεύει,
ο πόθος που γέννησε και ο νους που με παιδεύει.

Μα σαν μου λείψει θα χαθώ, στου νόστου το σκοτάδι,
και από την άκρη που θα βγω, που να το βρω το χάδι.
Απ’ άκρη, σ’ άκρη του ουρανού, άλλο φιλί δεν βρήκα
που να με πάει στα σύννεφα να με βουτάει στην γλύκα.

Πρώτα θα φύγει η ψυχή, με το φαρμάκι πίσω,
κι ύστερα εκείνο το φιλί, θα το ξαναγαπήσω.
Έξω η ζωή γυρνάει σκυφτή, μην τύχει και χτυπήσει,
σε βράχο που τα όνειρα, στην γη είχαν αφήσει.

Για να σκοντάψει το φιλί, να πέσει μες στο στόμα,
να σου φωνάξω δυνατά, πως σε αγαπάω ακόμα.