Ανάμεσα σε ράγες περπατώ
και με πονούν τ΄ανείπωτα
παράξενες φιγούρες συναντώ
και όλα είναι ύποπτα.

Είμαστε δυο γραμμές παράλληλες
που τρέχει πάνω τους το τρένο
γι΄αυτό οι σκέψεις είν΄ακατάλληλες
μα δεν μπορώ να μη σε περιμένω.

Και στέκομαι στην άκρη του σταθμού
μονάχη τα χαράματα
κι έχω μια σκέψη μόνο μες το νου
που μου ΄ρχοντ΄όλο κλάματα.