Όσο μεγάλωνα μου λέγαν λόγια
κι όταν τα έκανα δεν είχα ζωή
βλέπεις οι άνθρωποι τραβάμε ζόρια
“πότε εγώ και πότε εσύ”
υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν
υπάρχουν άνθρωποι που μένουν πίσω
άλλοι που ψάχνονται κι αναζητούν
κι εκείνοι που ποτέ δε θα γυρίσουν
“τους συγχωρώ”
κάποια μέρα θα τους βρω
δε ξέρω πώς δεν ξέρω πού
θα’ ναι μέρα του θεού

Η ζάλη του μυαλού μου
είν’ αυτή που με φέρνει στα ίδια ξανά
στο χείλος του γκρεμού μου
σαν κοιτάζω μπροστά κι ανασαίνω βαριά
με τα χέρια στο παλτό μου
είναι η ώρα που θέλω να κάνω βουτιά
για να πιάσω το σταυρό μου
“πρώτη μέρα του χρόνου''
παρακαλώ
να’ ναι όλοι κάπου εδώ
δε ξέρω πως δεν ξέρω που
θα’ ναι μέρα του θεού.