Είμ’ ένα κύτταρο που εκρήγνυται εντός σου
κι ακαριαία έρχονται σκέψεις στο μυαλό σου
Γίνονται χίλιες γίνονται δέκα χιλιάδες
παραμιλάς ενώ κοιτάς τις συμπληγάδες

Τις συμπληγάδες που υψώνονται εμπρός σου
καθώς ανοίγονται ρωγμές στο μέτωπό σου
και δραπετεύουνε τα λόγια που φυλούσες
για να τα πεις σ’ όλους εκείνους που αγαπούσες

Βορράς και νότος, δύση και ανατολή
τώρα ευθειάζονται όλα σε μια γραμμή
και η πυξίδα δείχνει μόνο την καρδιά σου
θα σταματήσει να χτυπάει, ετοιμάσου

Είμ’ ένα κύτταρο που εκρήγνυται εντός σου
και τα συντρίμμια του γεμίζουν το κενό σου
είμ’ ένα κύτταρο, το πρώτο τ’ αρχικό
χωρίς εμένα δε θα ήσουνα εδώ

Αποχαιρέτα το κρεβάτι σου στη γη
το σκοτεινό και κρύο δωμάτιό σου
απ’ το παράθυρο κοίταξε τη βροχή
τις συμπληγάδες που υψώνονται εμπρός σου

Βορράς και νότος, δύση και ανατολή
τώρα ευθειάζονται όλα σε μια γραμμή
και η πυξίδα δείχνει μόνο την καρδιά σου
θα σταματήσει να χτυπάει, ετοιμάσου

Είμ’ ένα κύτταρο που εκρήγνυται εντός σου
και τα συντρίμμια του γεμίζουν το κενό σου
είμ’ ένα κύτταρο, το πρώτο τ’ αρχικό
χωρίς εμένα δε θα είσαι πια εδώ