Χαμένος, σε μια πόλη που μου μοιάζει
με όλα της τα υπέρ και τα κατά που μου μοιράζει
Βρεγμένος, απ’ τον ιδρώτα της τον κρύο
που λούζει και ταΐζει του νου μου το θηρίο
Καμένος, απ’ το λιοπύρι στην οθόνη
η φάτσα μου απ’ τα κτίρια ήλιο δεν ανταμώνει
Μπλεγμένος, μες στον ιστό που μου χει πλέξει
ο δρόμος σαν αράχνη το μυαλό μου έχει μπερδέψει.

Συντρίμμια, έχουνε γίνει τα όνειρα μου
που μάζευα από μικρό παιδί στην αγκαλιά μου
Ασχήμια, έχουμε πήξει στις βιτρίνες
με έκπτωση στην ομορφιά κάθε τέσσερις μήνες
Ψοφίμια και ζωντανοί το ίδιο πράγμα
εκατομμύρια κάτοικοι ελπίζουνε σε θαύμα
Αγρίμια από τη μια και από την άλλη
και μισθοφόροι που χρεώνουν με το κεφάλι.

Δεν ξέρω από πού θα μου `ρθει , και τρέχω
Και από τον ίδιο τον εαυτό μου , προσέχω
Η πόλη είναι πυκνοκατοικημένη,
Μα αν ψάχνεις άνθρωπο , κανένας δε μένει

Πελάτες με άδειες τσέπες και γεμάτες
ψωνίζουν τη ζωούλα τους με γυρισμένες πλάτες
Γραβάτες , και τα πουκάμισα στην τρίχα
σου τάζουνε κιλό ψωμί και σου πετάνε ψίχα
Προστάτες , ξεφτυλομάγαζα στη νύχτα
Στη πόρτα είναι οι γάτες και μέσα τα ποντίκια
Απάτες , πολιτικοί πίσω απ’ τα πάντα
σαν κλέφτες ακροβάτες κι αυτοί με μαύρη τσάντα

Σημάδι , απ’ τους καιρούς όλο γυρεύω
να μάθω της ψυχής μου την αρρώστια να γιατρεύω
Το βράδυ , που προσπαθώ να κλείσω μάτι
ο φόβος καβαλάρης με το μαύρο του το άτι,
Σκοτάδι , είναι το όπλο του το ανίκητο
στης πόλης την κατάσταση με πόνο αναρίθμητο
Και χάδι, έχει την αδρεναλίνη του ,
στου κίνδυνου τη διάσταση κι ο θάνατος γαλήνη του

Δεν ξέρω από πού θα μου `ρθει , και τρέχω
Και από τον ίδιο τον εαυτό μου , προσέχω
Η πόλη είναι πυκνοκατοικημένη,
Μα αν ψάχνεις άνθρωπο , κανένας δε μένει