Σύμβολα, σημαίες, συνειδήσεις
όλα σκόρπια
στο φτωχό μου μυαλό
Το ξέρω δε σ’ αρέσει μα τα φτύνω
και τα’ αφήνω
να σαπίζουν στο βυθό

Εκείνο το βυθό που περπατήσανε τα πόδια του μεγάλου βαπτιστή,
του τρελού ευαγγελιστή
και τα δικά σου

Και τώρα τριγυρνάς μέσα στο σπίτι
λασπωμένη
με το κρανίο ανοιχτό

Αρχίζεις πάλι να μου λες ζήτω η σημαία,
ζήτω οι συνειδήσεις
οι εθνικές

Σου λέω ζήτω τα παιδιά στις φυλακές, ζήτω εμείς που ζούμε τη δική μας
την προσωπική μας
φυλακή

Γύρισε ξανά στα πεζοδρόμια
κηρύττει πάλι
ο Υιός του Θεού

Κι εσύ εκεί πρώτη σειρά, λέξη προς λέξη
συλλαβίζεις
το χρησμό

Όταν τελειώσεις θα με βρεις σε κάποιο bar
να πίνω
ή να κηρύττω κι εγώ

Θα πιαστούμε χέρι χέρι και θα φύγουμε, θα επιστέψουμε πίσω στη δική μας
την προσωπική μας
φυλακή.