Σαν της μέρες τις γκρίζες που φεύγουνε
Σαν εικόνες που δεν βγάζουν λέξη
Δίνω ότι μπορώ κι ας παιδεύομαι
Παίρνεις ότι μπορείς κι όσο αντέξει

Που να στέκεις και που ν `αρμενίζεσαι σε ποια αγάπη βουτάς και ξεχνιέσαι
Με ποια χέρια της τύχης χτενίζεσαι σαν πονάς αδικείς κι αδικιέσαι

Μα είναι οι αγάπες του χρόνου φαντάσματα
Δυο φιλιά κι ένα λάθος στη μέση
Θεέ μου μένουνε μες τα χαλάσματα
Κι απορούν μ `όλα αυτά που ΄χουν φταίξει


Κι όταν πίσω κοιτάζω ζαλίζομαι πόσο ωραία η μνήμη ξεχνιέται
Μα αν το θέλεις μπορώ και βυθίζομαι εκεί που η λέξη χτυπά και χτυπιέται

Κι έτσι οι ανάγκες κρατούν τα περάσματα κι αντηχούν μες’ τα έρημα χρόνια
Δίνουν όρκους , φιλιά κι ανταλλάγματα και σε δίκασαν να ζεις αιώνια