Ένα μεγάλο, τετρακάταρτο καράβι
αφήνει αγάλια το λιμάνι προς το βράδυ.

Η νηνεμία των νερών καθώς τη σκίζει
μ’ αντιφεγγίσματα λευκών πανιών γεμίζει.

Είναι ένα ξενικό καράβι, στα πλευρά του
με κόπο συλλαβίζει ο κόσμος τ’ όνομά του.

Από ποια μακρινά έχει έρθει μέρη
και το πού πάει, κανένας δεν το ξέρει.

Μόνο οι γυναίκες το κοιτάν απ’ τα μπαλκόνια
σα ν’ απολησμονήθηκαν εκεί από χρόνια.

Ωστόσο, αφήνοντας για πάντα το λιμάνι,
ένα τεράστιο, ψυχρό κενό έχει κάνει.

Λάμπουν από χρυσάφι τα κατάρτια
πορφύρες κυματίζουνε στα ξάρτια,

οι άνθρωποι που κοιτάν στην παραλία
νιώθουν πιο άδεια, πιο στενή την πολιτεία

και πιο γυμνή ο καθένας τη ζωή του,
σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του.